کلاس‏مان طبقه دوم است. آن‏طرف پنجره داربست بسته‏ بودند و نمای ساختمان را می‏زدند. بحث کلاس روی مراحل سلوک در نظر ابونصر سراج بود. آن‏طرف پنجره کارگرهای افغانی آجر به دیوار می‏چسباندند. صندلی‏ام پای پنجره، پشت به بیرون بود. وقتی به مرحله فقر رسیدیدم من گرمم شد. کتم را درآوردم و پشت صندلی انداختم. کارگرها، بین زمین و آسمان در رفت و آمد بودند. از مرحله رضا گذشتیم و کلاس تمام شد. برگشتم کتم را بردارم؛ کارگری هم‏سن و سال خودم ماله بدست زل زده بود به چشمانم. نگاهش از هر ابهام و حیرانی خالی بود. تنها چیز سرگردان، چشم‏های من بودند که خودشان را پشت عینکم پنهان می­کردند.